Als hooggevoelig kind nam ik alles om me heen diep in me op. Ik voelde me verantwoordelijk voor het geluk van anderen. Tekenen en schilderen waren – en zijn nog steeds – mijn grootste passie. Het is mijn manier om mijn hoofd leeg te maken en mijn hart te vullen.

Tot rond 1900 geloofden mensen in het bestaan van engelen. Daarna verdwenen ze langzaam uit het bewustzijn. Maar in mijn schilderijen keren ze terug – vol zuivere, helende energie. Ze zijn er om mensen te ondersteunen, om de eenzaamheid te verzachten. Voor mij zijn engelen de belichaming van onvoorwaardelijke liefde. Want samen is nooit meer alleen. Dankzij hen begon ik opnieuw in mezelf te geloven.

Schilderen in volledige overgave maakt me intens gelukkig. Ik ontdekte dat mijn schilderijen transformerend werken – niet alleen voor mij, maar ook voor anderen. Elk werk vertelt waar ik op dat moment in mijn proces zit, en draagt een bezieling die voelbaar is.

Toen ik het schilderij ‘De Overgave’ net had afgerond, zag mijn moeder het. Ze bleef ervoor staan, diep geraakt, en begon te huilen. Kort daarna had een collega precies dezelfde ervaring. Toen stond ik er nog niet echt bij stil, al vond ik het schilderij wel bijzonder geslaagd.

Mijn moeder bleef het schilderij maar bekijken. Ze vroeg zich vaak af hoe het zou zijn om te sterven – ze vond het een beangstigend idee. Ik zei dan tegen haar: "Ach mam, het is gewoon overgave aan een andere wereld, een terugkeer naar de bron." "Jij hebt makkelijk praten," zei ze dan glimlachend, iets gerustgesteld.

Niet lang daarna overleed ze. Mijn zusje en ik wilden graag een bidprentje maken, maar konden geen mooie foto vinden. Uiteindelijk kozen we een afbeelding van ‘De Overgave’. Het schilderij ging zelfs mee naar de kerk tijdens haar uitvaart – ze vond het zo prachtig.

In maart 2019 had ik een expositie in de StadsGalerij in Breda. ‘De Overgave’ – een groot doek van 2,85 bij 1,60 meter – hing daar in een kleine ruimte die aanvoelde als een kapelletje. Ik was verwonderd over wat het met bezoekers deed. Mensen huilden, voelden zich opgeladen of gesterkt. Sommigen konden de ruimte niet eens betreden; de energie was te krachtig. Dit gebeurt ook bij andere schilderijen van mij. Wanneer ik schilder, bevind ik mij op een heilige plek in mezelf, waar tijd en ruimte verdwijnen. Dáár ontstaan ze.

Sindsdien is ‘De Overgave’ voor mij de verbinding met mijn moeder – navelstrengliefde. Er is geen diepere liefde dan die tussen moeder en kind. Ook muziek speelt een grote rol in mijn werk. Tijdens het schilderen luister ik altijd naar muziek. Dit doek ontstond op het lied ‘Mother’s Blessing’ van Snatam Kaur. Veel van wat ik doe, gebeurt intuïtief. Pas later besef ik dat het zo moest zijn.

Na een lange levensweg heb ik mogen ontdekken wat mijn werk betekent – voor mezelf én voor anderen. Elk schilderij vertelt zijn eigen verhaal. En alles is verbonden in een prachtige stroom van energie. Ik vertel er graag over.

Mijn missie is het creëren van een plek op aarde, een stuk land met zelfgebouwde kapelletjes waarin mijn schilderijen een thuis krijgen. Een plek waar mensen mogen helen, waar verbinding en liefde voelbaar zijn. Hoe mooi zou het zijn als dit de grote Love – Peace – Trust plek mag worden? Een stukje hemel op aarde. Daar droom ik van. In die rust, in die overgave, voel ik: alles valt op zijn plek. Wat ben ik dankbaar… Eindelijk mag ik ZIJN.

Met Liefde en Licht,
© Lucy Nouwens